مقاله نقش تصاوير ماهواره‌اي بعنوان يك ابزار قوي در امر اكتشاف و استخراج
مقاله كاشت وداشت و برداشت زعفران
زغفران
كاشت ,داشت و برداشت
كاشت زعفران توسط بنه آن و به طريق كپه اي يا رديفي انجام مي گيرد. بنه هاي درشت براي انتخاب ارجح مي باشد. بنه زعفران را از اوايل خرداد تا اواسط مهر ماه مي توان كشت نمود. در مناطق زعفران خيز ايران غالبا در فاصله ماههاي مرداد تا پايان شهريور كشت صورت مي گيرد، ولي در بعضي نقاط در ماههاي تير و گاهي خرداد زارعين مبادرت به كشت مي نمايند. بهترين زمان انتقال و كشت بنه زعفران در خردادماه توصيه مي شود. پيازهاي درشت زعفران را كه معمولا پوست گيري شده است در عمق 20-15 سانتي متري خاك قرار مي دهند و پس از پايان عمليات كاشت مزرعه آبياري مي شود.
داشت زعفران شامل كوددهي، آبياري، سله شكني، وجين و مبارزه با علف هاي هرز مي باشد. زعفران به آب كمي نياز دارد و بنابراين در مناطق خشك و نيمه خشك بسيار مطلوب است. آبياري از اواسط مهر تا دهه اول آبانماه شروع مي شود و براي اينكه برداشت با مشكل مواجه نشود آبياري بين قطعات و با فواصل چند روز تقسيم مي شود تا گلدهي مزرعه در اوج خود همزمان نشود. شخم پاييزه و بعد از آن شخم بهاره كه انجام گرديد, در مرداد ماه و يا شهريور كه زمان مناسب كاشت است كود حيواني به زمين داده و آنرا با خاك مخلوط مي كنند. پس از صاف كردن, زمين كرت بندي مي شود . در اينحالت زمين براي كاشت آماده است . پس از اولين آبياري به محض اينكه زمين گاوروشد آنرا شخم سطحي مي زنند تا خروج گل زعفران راحت تر صورت گيرد. پس از برداشت گل عمل وجين علفهاي هرز وسله شكني لازم است .وجين علفهاي هرز بهاره نيز در فروردين صورت مي گيرد .
برداشت زعفران بسته به وضعيت آب و هوا از اوايل آبان ماه تا اوايل آذرماه بطول مي انجامد. زمان چيدن گل صبح زود است. پس از برداشت گل در هر روز ,به محل سكونت منتقل شده و در آنجا كلاله و خامه كه محصول اصلي زعفران را تشكيل مي دهد از ساير اجزاي گل جداشده و خشك مي شود .
چغندر قند
روش كاشت
1-روش كرتي:
در اين روش پس از آنكه عمليات تخليه زمين انجام شد بوسيله بيل، كرت بند و يا مرزكش هاي مخصوص در زمين كرتهائي احداث مي شود سطح داخلي كرت ها بايد كاملاً صاف باشد. سپس اطراف آنها را مرزبندي كرده بذر را با دست در داخل كرتها پاشيده و بوسيله بيل يا شانه مخصوص آنها را با خاك مخلوط مي نمايند دراين روش دانه ها را هم به صورت هيرم و هم خشكه كشت مي نمايند.ليكن روش هيرم به مراتب بهتر از خشكه كاري است.
2- روش پشته اي :
ابتدا زمين را پشته بندي مي كنند بطوريكه ارتفاع پشته ها 25 تا 50 سانتي متر باشد. سپس زمين را آبياري كرده و بذرها را به فاصله 20 تا 25 سانتي متر دركنار پشته ها مي كارند در اين روش فواصل پشته ها از هم حدود 50 تا 60 سانتي متر مي باشد.
3- روش خطي:
در اين روش با استفاده از بذر افشانهاي مخصوص بذر را روي خطوط موازي به فواصل مساوي و عمق برابر و معين مي كارند سپس درزمين جويچه هاي آبياري ( فارو) ايجاد نموده تا گياهان از دو طرف آبياري شده و در نتيجه آب هيچگاه به پاي گياه نمي رسد و در نتيجه اطراف طوقه و روي سطح فاروها سله ايجاد نشده و سرايت بيماري هاي گياهي كمتر خواهد شد. علاوه بر آن عمليات تنك كردن، وجين، كود پاشي، سمپاشي، و برداشت به سهولت انجام گرفته و مقدار آب مصرفي به مراتب كمتر خواهد بود.
فاصله بين خطوط و بوته ها در روي خطوط با در نظر گرفتن تيپ هاي مختلف چغندر متفاوت است. در مورد انواعي كه ريشه كوچك دارند فواصل بين خطوط 50 تا 60 سانتي متر و فواصل بوته ها در روي خطوط 20 تا 25 سانتي متر و درمورد انواعي كه ريشه بزرگ دارند فواصل خطوط 50 تا 60 سانتي متر و فواصل بوته ها درروي خطوط 40 تا 45 سانتي متر در نظر گرفته مي شود عمق لازم براي كشت بذر چغندر حدود 2 تا 3 سانتي متر است.نشاء كاري در سالهاي اخير بعضي از كشورها از جمله ژاپن اقدام به كشت چغندرقند از طريق نشاكاري نموده اند. براي اين كار ابتدا بذر چغندر را در داخل خزانه كاشته و يا آنها را بطور جداگانه در گلدانهاي استوانه اي كوچك كه قطر دهانه هر گلدان حدود 2 سانتي متر است قرار داده و استوانه ها را در خاك خزانه قرار مي دهند.
زمانيكه جوانه هاي خارج شده از هر بذر به اندازه كافي رشد نمودند ( حدود 10 تا 15 سانتي متر) آنها را با ماشينهاي مخصوص نشاكار و يا با دست روي خطوطي كه داراي فواصل برابر مي باشند نشا مي كنند.
دوره رشد و نمو چغندرقند : چغندرقند گياهي است دو ساله در سال اول ريشه توليد نموده و در سال دوم ساقه و گل و ميوه ( بذر) مي دهد. درمناطق نيمه خشك با آب و هواي مديترانه اي اين گياه قادر است دوره رشد خود را در مدت يكسال حفظ كند. در اين حالت مي توان چغندر را در پائيز كشت كرده و در تابستان از آن بذرگيري نمود. رشد نمو چغندر را به سه مرحله مي توان تقسيم نمود:الف) از كاشت تا سبز شدن ( جوانه زدن) ب) از جوانه زدن تا مرحله 16 برگي ( مرحله جواني) ج) از مرحله 16 تا 40 برگي ( دوره ميان سالي تا رسيدن كامل)
داشت
بعد از خروج جوانه از خاك براي رشد و نمو و ادامه حيات گياه اقداماتي بايد انجام گردد كه حداكثر محصول ريشه و درصد قند بدست آيد اين عمليات شامل: آبياري، تنك كردن، وجين، مبارزه با آفات و بيماريها و ساير عمليات مورد نياز است.
آبياري :
چغندرقند به علت داشتن برگهاي پهن و توسعه يافته، تنفس و تبخير آن از طريق برگها شديد و زياد مي باشد لذا در دوره زندگي به آب زيادي نياز دارد. زمانيكه جوانه ها توليد وهنوز از خاك خارج نشده اند (اين زمان در شرايط مناسب رطوبت و حرارت بين 7 تا 10 روز مي باشد) لازم است براي سهولت و سرعت خروج جوانه هاي ضعيف اوليه از خاك زمين را آبياري نمود تا سطح خاك نرم و مرطوب شود.
پس از آنكه جوانه ها از خاك خارج شدند فواصل و تعداد دفعات آبياري و مقدار مصرف آب بستگي به شرايط جوي ( مقدار ريزش باران، درجه حرارت، درصد رطوبت محيط و تيپ چغندر) دارد مقدار مصرف آب در ابتداي زندگي نبات كم و فواصل آبياري طولاني تر است در ماههاي خرداد و تير و مرداد به علت داشتن افزايش درجه حرارت و طولاني بودن روزها مقدار مصرف آب زيادتر و فواصل آبياري كمتر است ليكن در ماههاي شهريور و مهر ترتيب كار برعكس خواهد بود. بطور كلي فواصل آبياري در مراحل اوليه رشد بويژه در فصل بهار با در نظر گرفتن درجه حرارت محيط هر 10 تا 14 روز يكبار و در تابستان هر 7 تا 8 روز يكبار بايد انجام شود. هرچه فواصل آبياري كمتر باشد رشد و نمو نبات سريعتر شده و مقدار و محصول در هكتار بالا خواهد رفت.
