مقاله نقش تصاوير ماهواره‌اي بعنوان يك ابزار قوي در امر اكتشاف و استخراج
مقاله كاشت وداشت و برداشت گياه آويشن
گياه آويشن
فهرست مطالب
آويشن Thymus vulgaris ................................ 4
آويشن Thymus vulgaris
مقدمه
تيموس - نام علمي آويشن – به احتمال زياد از واژه‌اي يوناني به معناي جرات و يا عبارتي كه مفهوم آن پاكيزگي و يا ضدعفوني كردن است، ريشه گرفته است. در عصر شواليه‌گري و سلحشوري بر روي جامه‌ي شواليه‌هاي تصوير آويشن گلدوزي مي‌كرده‌اند، تا در هنگام مسابقات سواري با نيزه به آنها جرات و شهامت ببخشد. دسته‌هايي از آويشن را براي پاكيزگي هواي داخل ساختمان مي‌سوزانده‌اند و تصور مي‌كردند كه به اين ترتيب از بيماري طاعون محفوظ مي‌‌مانند. از اين گياه در مراسم تدفين نيز استفاده مي‌شده است. روزگاري در ولز، آويشن را در قبرستان در كنار گورها مي‌كاشتند و در مراسم تشييع جنازه، اعضاي يك انجمن نيكوكاري در انگلستان. دسته‌هاي آويشن را با خود حمل مي‌كردند .
بر اساس داستاني قديمي و غير قابل باور، كاشتن بستري از آويشن در باغچه‌ي منزل، راه پري‌ها و جن‌ها را به خانه باز مي‌كرده است و اعضاي خانواده مي‌توانستند با چشم خود آنها را ببينند. روغن آويشن كه تيمول ناميده مي‌شود، يك عامل قوي ضد ميكروبي است و به همين سبب، گياه آويشن به عنوان يك گياه ضدعفوني كننده شناخته شده است. چاي آويشن داروي سنتي دردهاي معده و روده مي‌باشد. روغن اين گياه را روزگاري براي دفع انگل‌هاي روده، بخصوص كرم قلابدار، تجويز مي‌كرده‌اند. آويشن همچنين يك داروي ضد گرفتگي عضلات مي‌باشد و از آن براي درمان سوزش گلو، سرفه‌هاي سخت و التهاب نايژه استفاده مي‌شود. محلول شستشوي دهان حاوي آويشن در درمان عفونت لثه مؤثر است. در طول جنگ جهاني اول، روغن آويشن را به عنوان يك ماده‌ي ضد ميكروب، روي پوست مي‌ماليدند .
آويشن به دليل طعم تند و خاصيت ضد ميكروبي‌اش، در تهيه سوسيس و خوراك‌هاي گوشتي مصرف مي‌شود. در كشورهاي فرانسه و يونان و برخي ديگر از كشورها، از اين گياه در تهيه و طبخ غذا استفاده‌هاي فراواني مي‌شود .
گياه شناسي
مشخصات ظاهري :
معرفي و گياهشناسي
آويشن يكي از قديمي ترين گياهان دارويي و ادويه اي است. به طوري كه مصريان و يونانيان باستان از آويشن براي درمان بيماريها خود استفاده مي كرده اند. در كتب مذهبي از آويشن به عنوان گياه مورد علاقه ي حضرت موسي (ع) ياد شده است. آويشن در سال 2006 ميلادي به عنوان گياه دارويي منتخب سال برگزيده شد. همچنين گياه دارويي منتخب سازمان بهداشت جهاني ( W.H.O ) مي باشد.
گياهي است از خانواده ي نعناعيان Lamiaceae. جنس Thymus داراي گونه هاي مختلفي است كه 14 گونه ي آن بومي ايران هستند.
آويشن T.vulgaris گياهي است بومي نواحي شرقي مديترانه با عدد كروموزومي 30= ۲n ، گياهي چند ساله با بوته هاي متراكم و پر شاخه ، ريشه ي مستقيم و كم و بيش چوبي با انشعابات فراوان ، ساقه ي مستقيم و چهار گوش دارد كه ارتفاع بوته معمولاً بين 20 تا 50 سانتي متر است. پائين ساقه چوبي است در حالي كه قسمت هاي فوقاني آن سبز رنگ بوده و انشعابات فراواني دارد. برگ ها كوچك ، متقابل و كم و بيش نيزه اي شكل و بدون دمبرگ هستند.
برگها پوشيده از كرك هاي خاكستري رنگ و حاوي اسانس هستند. گل ها كوچك ، كامل و به رنگ هاي سفيد ، صورتي و ارغواني مشا هد مي شوند . گل ها از سال دوّم رويش در اواسط ارديبهشت ظاهر مي شوند.
ميوه فندقه ( شيز و كارپ چهار فندقه ) به رنگ قهوه اي تيره به طول 2-1 ميلي متر است كه داخل ميوه چهار بذر به رنگ قهوه اي تيره وجود دارد. بذر آويشن بسيار ريز است و وزن هزار دانه ي آن 25/0 تا 28/0 گرم است . بذرهاي آويشن 2 تا 3 سال قوه ي ناميه ي خوبي دارند. در شرايط اقليمي مناسب 14 تا 20 روز پس از كاشت سبز مي شوند.
آويشن، گياهي چند ساله است، ولي در آب و هواي سرد تنها يك سال دوام مي‌آورد. به صورت بته است و شاخه‌هاي متعدد دارد. ساقه‌هاي اصلي گياه، خشك و چوبي هستند و طول آنها به 10 تا 30 سانتي‌متر مي‌رسد. برگ‌هاي آويشن كوچك و باريك و به شكل بيضي تا خنجري هستند و بسيار معطر مي‌باشند. برگها به رنك سبز مايل به خاكستري هستند و پشت برگها نرم مي‌باشد. از اوايل تا اواسط تابستان حلقه‌هاي گل استوانه‌اي شكل دو لبه‌اي، به رنگ‌هاي بنفش و صورتي، به صورت خوشه در نوك شاخه‌ها، ظاهر مي‌شوند. گياه آويشن در انواع مختلف از جمله آويشن برگ باريك، برگ پهن، خال خال و بالاخره آويشن ليمويي يافت مي‌شود .
اين گياه علفي چندساله، از خانواده Labiatae و به انگليسي Thyme و در كتاب سنتي فارسي با نامهاي «حاشا»، «اوشن» و «صعترالحمير» نام برده شده است. در ايران گونه هاي مختلفي از اين گياه به صورت علفي تا انواعي كه به صورت درختچه هستند، مي رويند و در بعضي از مناطق نيز در مزارع كاشته مي شوند، اين گياه با اسامي محلي متفاوتي شناخته شده است، از جمله در همدان آن را «آزربه» در آذربايجان «ككليك اوتي» و در ساير مناطق «صعتر»، «اوشن»، «اشمه كوهي»، «سي سنبر» و «سوسنبر» ناميده مي شود. از نظر تاريخي و قدمت شناخت: حاشاويا آويشن گياهي است كه به خصوص به عنوان ادويه معطر از زمان هاي قديم مورد توجه بشر بوده و در عهد باستان در جوامع پيشرفته آن روز به عنوان بخورهاي معطر و تصفيه كننده به خصوص در معابر به كار مي رفته است. در يونان قديم و روم «آويشن» را به عنوان سمبل شجاعت و تهور مي دانستند. در طب سنتي از نظر طبيعت، عده اي از حكماي معروف از جمله ابوعلي سينا و ديگران «حاشا» را گرم و خشك مي دانند. از نظر خواص اين گياه گرم كننده قوي و باز كننده گرفتگي هاي روده ها و پاك كننده سينه و همچنين براي تنگي نفس و تقويت معده و كشتن و خارج كردن انگل هاي معده، بسيار موثر است. جوشانده اين گياه در درمان پيچش روده و اسهال و در درمان بي خوابي و امراض جهازهاضمه مفيد است.
آويشن يكي از قديمي ترين گيا هان دارويي و ادويه اي است . تيموس كلمه اي يوناني و به معناي شجاع مي باشد و به طوري كه زنان يونان باستان اين گياه را به لباس شوهرانشان كه عازم جنگ بودند مي دوختند . زيرا آنها معتقد بودند آويشن سبب شجاعت و در نتيجه پيروزي آنها در جنگ مي شود . آويشن گياهي است خشبي و چند ساله . منشأ آن نواجي مديترانه گزارش شده است و در جنوب اروپا در سطوح وسيعي كشت مي شود .ريشه آويشن مستقيم ، كم و بيش چوبس و انشعابهاي فراواني دارد و سافه آن مستقيم و چهار گوش است . ارتفاع اين گياه متفاوت و بين 20 تا 50 سانتي متر مي باشد . برگها كوچك ، متقابل و كم وبيش نيزه اي شكل ، بدون نوك و دمبرگ ، پوشيده از كركهاي خاكستري رنگ و حاوي اسانس هستند . گلها كوچك و به صورت مجتمع در قسمت فوقاني ساقه هايي كه از بغل برگها خارج مي شوند روي چرخه هايي مجتمع پديدار مي شوند . ميوه چهار بذر به رنگ قهوه اي تيره وجود دارد . بذر آويشن بسيار ريز بوده و وزن هزار دانه آن 25/0 تا 28/0 گرم است .
